Parijs, Java of Bataviastad?

Nadat we na aankomst even gerust hadden, zijn we op ontdekkingstocht in de buurt geweest. Als je ons hotel uitloopt, sta je meteen aan een drukke straat. Later hoorden we dat het net een eenrichtingsweg is geworden. Achter het hotel liep een privé weg, maar dat is nu een openbare weg geworden. En ondanks deze wijziging is het nog steeds druk op straat. 

We kwamen al meteen erachter dat het goed was dat Mike zijn rolstoel thuis heeft gelaten. Er is niet eens goed te lopen op de stoel, laat staan rollen. Bagja, de chauffeur, had ons 's ochtends laten zien waar een grote shopping mall was. Dus daar zijn we heen gelopen. En we waren blij toen we daar goed aan kwamen. 

Het heet 'Paris van Java' en het bleek een mega grote shopping mall te zijn met allerlei grote merken. Een soort van Bataviastad, maar dan alles binnen. En er is zoveel aanbod, dat we niet wisten waar we moesten beginnen. We hebben er lekker rondgelopen en uiteindelijk bij de Carrefour (wat ons dan weer meer een Frans gevoel geeft) wat boodschappen gehaald. Daarna zijn we maar weer teruggelopen, want we merkten dat de reis er nog best inhakte. 

Teruglopend naar het hotel moest ik denken aan wat mijn vader eens verteld had. Hij had op een gegeven moment foto's gezien van familie die ook naar Bandung waren geweest en was wat verontwaardigd over hoe het er uit zag. "Suus, alles is smerig en slecht onderhouden!" 
Het is ook zo dat hier veel mensen, vooral in Jakarta, met een monddoekje lopen. Ik las in een boekje dat er in Bandung voor de oorlog zo'n 15.000 inwoners woonden. Op dit moment is het ruim 2,3 miljoen. Dat is echt wel een groot verschil. 

Ik ben benieuwd hoe het verder in Bandung is, want zoals het hier is, loopt het niet echt makkelijk voor ons. En gelukkig hebben we tot het eind op Java Bagja als chauffeur, die zich prima redt in dit verkeer. 

Terug op onze hotelkamer besloten we maar eens de roomservice te proberen. Na het Indische eten in het vliegtuig ging Mike voor patat met worst en ik voor de spaghetti bolognaise :-) Uiteindelijk bleek de spaghetti uitverkocht...(niet voorradig laten we maar zeggen) dus ik ben aan de mie goreng gegaan. En daar had ik later geen spijt van. 

Nadat we met de chauffeur hadden afgesproken om de volgende ochtend om 10.00 uur op stap te gaan, gingen we maar eens proberen wat slaap in te halen, ondanks de geluiden van de drukke straat, de Indonesische muziek op de gang van het hotel wat door de deur komt en de moskee die om 5.00u weer klaar was voor het eerste gebed.