Op naar Tegal

Dag Bandung, dag familie...

Het is maandag 29 juli, de eerste week van onze reis is voorbij en zo ook ons verblijf in Bandung. Terwijl ik bij aankomst in Bandung echt dacht, hoe moeten we deze drukte overleven, hebben we hier een ontzettend leuke en ook bijzondere tijd gehad. En nu wil ik niet eens weg. Het liefste was ik hier gebleven, laat het toeristische deel maar zitten. Maar goed, het bezoek aan Tegal, de geboorteplaats van mijn vader staat nu ook op de planning. Ook een bijzonder vooruitzicht.

We zijn op tijd vertrokken vanaf het hotel. Het is zo'n 4,5-5 uur rijden. En de weg gaat via Lembang, dus daar stoppen we ook nog om afscheid te nemen van de familie. Een gek idee om nu alweer afscheid van elkaar te nemen. Als we nog een keer gaan, zullen we ook op een andere manier de reis invullen qua planning. 

Bij tante Ellen aangekomen, stond het hek al voor ons open. Naast tante Ellen en tante Tirza was ook Elsa even gekomen. Eerst nog even in de tuin gekeken, dat hadden we tijdens het vorige bezoek niet gedaan. Toen werd me ook wel duidelijk dat Bagja enigszins twijfelde om ons te brengen nadat de Tangkuban Perahu actief was geworden. Deze staat namelijk gewoon in de achtertuin van tante Ellen. Ze heeft echt een prachtig uitzicht op de vulkaan en de omgeving eromheen. Wat een fijne plek. Gelukkig hoorden we pas toen we alweer naar binnen gingen dat Elsa laatst een slang was tegengekomen in de tuin... 'Oh ja,' zegt tante Ellen,'die zijn hier genoeg.' Gelukkig waren ze die dag niet zichtbaar, ook niet tijdens de fotoshoot met z'n allen. Elvira, de dochter van Elsa maakte eerst wat foto's. Tante Ellen zei ons al dat ze vroeg of we een beetje actief wilden gaan staan. Dat doen die jongeren allemaal hier. Later werd het mij duidelijk, toen zij ook bij ons op de foto kwam, terwijl Bagja de foto's maakte. Een goede les voor de rest van de vakantie. Als we dan gevraagd werden op de foto te gaan, wisten we dat we minimaal het peace-teken moesten laten zien. 

Tijdens de thee met de lekkere regenboogcake kletsen we alweer heerlijk met elkaar. Daardoor kregen we al helemaal geen zin om te gaan. Maar goed, wetende dat we nog een tijd onderweg waren, hebben we na een uur toch maar afscheid genomen. Met de favoriete kue (cake) voor Mike en wat lekkers voor de familie in Nederland was het tijd om echt te gaan. Dag lieve familie, deze dagen met jullie hadden we voor geen goud willen missen!

In overleg met Bagja hebben we het eerste deel niet de tolweg gepakt, maar zijn we via Subang omhoog getrokken. Natuurlijk was er weer van alles te zien onderweg, mooie plantages, de kleine dorpjes en wat grotere plaatsen, alles heeft haar eigen charme. 
En net of hij het al aanvoelt dat je op een gegeven moment helemaal klaar bent met het gehobbel, stelt hij voor om de tolweg op te gaan. Je kan daar net iets harder, als gaat onze bus max. 100km. 

Halverwege de route stoppen we bij een rustplaats. Naast een sanitaire stop, waarbij ik me nog steeds blijf afvragen hoe mensen dit doen, zonder toiletpapier, met een tjebok, de pot en vloer zijn altijd nat. En iedereen loopt droog naar buiten?! Ik zat al te denken om op YouTube te kijken hoe het werkt, maar of je nou die beelden zo graag wilt bekijken...

Maar goed, naast de toiletten zijn er natuurlijk ook heel veel Rumah makans beschikbaar, de eethuisjes. Alleen de vraag blijft voor onze Europese maag, waar ga je eten? Mike had het al meteen gezien, bij CFC, de tegenhanger van KFC. Voor ons een kipburger met friet, want dat wordt vers bereid, terwijl Bagja kiest voor het standaard, rijst met een kippenpoot. Toch geweldig hè, dat het standaard rijst is. Misschien moeten we dat in Nederland ook gaan invoeren i.p.v. friet! En de sauskeuze is hier ketchup of sambal. 

Na de lunch was het tijd voor het laatste deel van de reis naar Tegal. Tegal ligt in het noorden, al een beetje richting het midden van Java. Het is de plek waar mijn vader en zijn zussen, tante Maya en tante Syl geboren zijn. Na de oorlog zijn ze vertrokken naar Bandung. We hebben helaas wat minder informatie over Tegal dan Bandung én natuurlijk geen tante Ellen als gids, dus we zijn benieuwd wat we hier gaan ontdekken.

Selamat datang di Tegal Kota Bahara!

Welkom in de stad Tegal, roept Bagja. We komen de plaats binnengereden, gelukkig niet zo massaal druk als Bandung. We rijden alsmaar rechtdoor. Eerst langs shoppingmall Rita, waarbij Bagja zegt: Van alle vrouwennamen, waarom Rita? Daarna rijden we nog langs een ander winkelcentrum, zodat Mike denkt: We kunnen genoeg shoppen! Direct op dat moment zegt Bagja: Look, Hotel Susana! :-) 
En naast hotel en restaurant Susana blijkt ons hotel te zitten. Aan de ene kant dus het winkelcentrum en hotel/restaurant, tegenover ons de KFC. De letter M is ook al direct zichtbaar. En aan de andere kant aan ander fastfood restaurant. We zitten echt in het midden van Tegal. 

We zitten in PrimeBizz hotel, een nog niet zo'n oud en net hotel. We vragen Bagja of hij ook hier slaapt, maar hij kijkt voor een andere plek, want het is vaak warm in dit hotel. Als we onze kamer op komen, begrijpen we direct wat hij bedoelt. En ook hier kan geen raam open, maar gelukkig is er wel airco. 

Nadat we onze spullen geïnstalleerd hebben, besluiten we om even naar de mall net naast ons hotel te lopen. We zijn blij, er is iets meer stoep hier dan in Bandung bij het hotel, maar al met al is het nog soms iets op de weg lopen. Ondertussen vragen de chauffeurs van de becak of ze ons ergens naartoe kunnen brengen. Maar dat is voor deze keer echt niet nodig, want 100mtr verder lopen we de mall binnen. Naast nog een KFC vinden we er een Pizzahut en JCo, soort van Starbucks. Verder valt er voor ons niet zoveel te shoppen hier. Daarentegen zijn wij wel een attractie op zich. Want in Bandung keken ze je soms aan, in Tegal zijn ze helemaal niet gewend aan toeristen. Terwijl we door de mall lopen kijkt iedereen ons aan en zijn er zelfs mensen die zich omdraaien omdat ze door anderen geattendeerd worden dat wij er lopen. En dat terwijl ik nu niet eens met blote benen rondloop... 

Omdat ook de reis er aardig in heeft gehakt, besluiten we om terug te gaan naar het hotel en ook daar in het restaurant te eten. Naast het restaurant zit ook het zwembad. Iets minder in het zicht als in het hotel van Bandung, dus wie weet gaan we hier wel zwemmen. Al zwemmen er wel mensen in volledige swimmingsuit en hoofddoek, dus is het dan gepast om in je bikini het water in te springen? Nou ja, we zien wel. Eerst makan dan maar. Niet helemaal sfeervol, maar de bediening is wel erg aardig. We moeten er nog steeds aan wennen dat ze je de menukaart geven en dan blijven staan. Het eerst bestellen van een drankje, zoals we in Nederland gewend zijn, is toch een stuk relaxter. 

Naast deze cocktail staat nog extra suikerwater, mocht het niet zoet genoeg zijn. Ik weet niet hoeveel suikerinname een gemiddelde Indonesiër heeft, want alles smaakt een stuk zoeter dan in Nederland. En het suikerwater had ik echt niet nodig, eerder water. Want het leek bijna op pure siroop zonder aanlenging van water.

Na het eten heb ik nog wat research gedaan en contact gehad met de familie over de historie van Tegal, zodat we morgen samen met Bagja kunnen kijken of we nog iets terug kunnen vinden.