Vervolg van onze ontdekkingstocht

Dag 2 in Tegal, wat gaan we vandaag ontdekken? Bagja had gister het voorstel gedaan om vandaag naar Guci Hotspring te rijden. Maar toen we de foto's en reviews hadden gezien op Google besloten we toch maar om in Tegal zelf te blijven. En gisteravond heb ik nog wat research gedaan over de oude adressen die we hadden. 

Ik heb uiteindelijk een kaartje gevonden van de drie interneringskampen in Tegal. We hebben twee adressen in Tegal, de Gajamstraat en de Todanstraat. Beide straten bestaan niet meer. En tante Ellen geeft aan dat ze geregeld in Indonesie de straatnamen veranderen. 

Ik wist dat aan de Todanstraat ook het kamp is geweest en deze staat ook op het kaartje vermeld. Bagja had ook wat informatie ingewonnen en we besloten om naar de drie plekken op het kaartje te gaan, de wijk waar de Todanstraat lag, het stadhuis en de gevangenis. 

En Tante Syl, oom Nico en Geert zijn in 1982 naar Indonesie en Tegal geweest. Doordat tante Syl nog foto's had gestuurd van het hotel, zouden we ook nog kijken of we die terug konden vinden in Tegal.

Allereerst op naar de wijk van de Todanstraat. Terwijl Bagja de auto parkeert en voor de zekerheid nog wat navraag gaat doen, stap ik uit om wat foto's te maken van de buurt. Terwijl ik me omdraai om te kijken waar Bagja heen loopt, zie ik dat hij Hotel Karlita naar binnen loopt, het hotel waar tante Syl had gelogeerd. Grappig dat je soms niet eens hoeft te zoeken en je komt al iets tegen. 

Bagja had ondertussen iemand gesproken die de wijk nog kende toen ook nog de Todanstraat er was. Het is precies achter de weg waar wij stonden. Later hoorden we van tante Syl en oom Nico dat oma Oetie nog in de straat heeft gewoond waar wij nu staan. De Todanstraat is er niet meer, maar was wel hier. Het is nu een wijk met grote loodsen die wat achterstallig onderhoud hadden. Niet de meest charismatische plek, maar het is wel bijzonder dat dit de plek is waar mijn vader is geboren. 

Daarna zijn we naar het stadhuis gereden. Wederom zien we de watertoren, want ook dit ligt dichtbij de Alun-Alun. Bij ons zie je een gebouw en dan weet je, dit is het stadhuis. Wij reden een terrein op, waar we konden uitstappen en rondlopen. Er stonden een aantal grote gebouwen, maar welke precies fungeert als stadhuis, was voor ons niet helemaal duidelijk. Maar het was mooi om te zien dat ook hier nog steeds de koloniale stijl goed onderhouden is. Al kan je je niet voorstellen hoe de situatie was toen het een interneringskamp was. 

Overal waar we trouwens zijn of rijden, zien we de rood/witte vlag van Indonesië. Dit komt omdat het op 17 augustus Independent Day is, de onafhankelijksheidsdag van Indonesie. En in de maand ervoor is iedereen al druk bezig met de versiering. Zo ook op het terrein van het stadhuis. 

Op naar deel drie van de kaart, de gevangenis, wat nog steeds de gevangenis is. Bagja informeerde voor de zekerheid of ik van de voorkant een foto mocht maken, voordat ik zelf in de gevangenis terecht zou komen. Maar met een gerust hart mocht ik een foto maken. Het is dat wij het wisten en dat er een rand van prikkeldraad omheen liep, maar anders had ik het niet ingeschat als gevangenis. Ik denk dat wij een aantal van de bekende criminelen niet hier zouden plaatsen, want voor ons gevoel was ontsnappen niet zo moeilijk. Om het nog makkelijker te maken, ligt erachter ook de haven. Dus je kan zo met je bootje weg varen. 

De haven hebben we ook maar meteen even bezocht. Een kleurrijk tafereel, bijzonder om te zien. Veelal houten boten, soms echt dicht op elkaar 'geparkeerd'. We zagen nog een aantal mensen aan het werk aan een boot. Terwijl de boot in het water lag, werd de boot geschuurd door mannen die in het water stonden/zaten. Dit alles in de bloedhete zon, want het was midden op de dag. 

Weet terug in de auto besloten we om op zoek te gaan naar Muara Tua, letterlijk 'oude riviermonding', een tip van tante Ellen. Na wat navraag en zoekwerk, kwamen we via een weggetje uit bij de riviermonding. Alleen al op het weggetje was er volop bekijks. We verbaasden ons om de kleine woningen vlak aan het weggetje, waar de was ook buiten hing, terwijl alles wat voorbij komt rijden een enorme stofwolk creëert. En op een gegeven moment mindert Bagja vaart, om te laten zien dat deze mensen ook vis aan het drogen zijn. Naast de kleine woningen werden er ook hele grote, nieuwe woningen gebouwd. En op diverse muren zien we prachtige schilderingen. Iets verderop wordt er een boot gebouwd. En terwijl ik me afvraag hoe deze verplaatst moet worden, zie ik erachter een heel klein haventje voor alle vissersboten. 

Ook deze plek had alweer drie naamswijzigingen gehad en tegenwoordig heet het Muarareja Indah. In de verte zagen we de plek waar we gisteren zaten. Maar hier kwamen de vissersboten terug van hun ochtend vissen op de Javazee. Op het strand was de milieuvervuiling heel erg duidelijk te zien. Het strand lag vol met afval en plastic, echt ontzettend erg. En dat terwijl de plek waar we zijn ontzettend mooi en relaxed is. Tijd voor kopi en thé, deze keer met casavecrackers, erg lekker. Een aantal mannen staan te vissen vanaf de kant. Wanneer ze de vis hebben gevangen, stoppen ze deze in een plastic zak en nemen deze op de scooter mee naar huis. Ondertussen komen er ook geregeld vissersboten terug van zee, die de vangst binnen hebben.

Het is een warme dag, dus we hebben gekeken of het zwembad leeg was. Dat was zo, dus wij hebben in zwembroek en bikini nog even een duik genomen voor het donker zou worden en de musquito's weer tot leven zouden komen. 
Terwijl wij aan het zwemmen waren en daarna even wat rust hadden gepakt, had Bagja geinformeerd of we ergens gurami goreng konden eten. Want die hadden we ook als tip gekregen van neef John. En gelukkig zoekt Bagja voor ons restaurants uit, waar het wel veilig is om te eten. En bij vis, dat het dagverse vis is. Hij had een restaurant gevonden via een van de beveiliging. Dus wij zijn ś avonds gaan eten in een restaurant net buiten de stad. We dachten eerst, waar komen we terecht. Want het was een heel rustig gebied. En toen we een weg in reden, hadden we niet verwacht dat er een restaurant zat. Het was er ook heel rustig. Toen we aankwamen was er nog een gezin die net klaar was. En de rest van de avond hebben we er alleen gezeten. We wisten natuurlijk ook niet of ze ook nog iets anders dan vis op de kaart hadden. Maar Mike had zich dan al voorgenomen om niets te eten, zodat wij wel gurami konden eten. Gelukkig stond er genoeg op de kaart. 

De gurami was heerlijk! Ik had de gurami goreng, de gefrituurde. Bagja had de gurami bebek, de gegrilde versie. We hadden er heerlijk rijst en groente bij. Terwijl Mike voor safe ging, een mie goreng. Het was een heerlijke maaltijd zo op de laatste dag in Tegal. Morgen vertrekken we namelijk weer en dan gaan we naar Semarang.