Op zoek in Tegal

Vandaag gaan we op pad door Tegal. We wisten dat oom Richard Plassaer nog voor het werk naar Indonesie was geweest in 1993/1994. 'Ga maar op zoek naar de watertoren,' vertelde hij, 'vlakbij de Alun-Alun en de moskee, het is niet te missen.' 

En van tante Ellen hadden we gehoord dat opa Plassaer, de opa van haar en mijn vader, begraven lag op de begraafplaats van Tegal. En net voordat we vertrokken kreeg ik nog een foto die zij vorig jaar nog van de nis had gemaakt. 

Ja, dat is weer eens iets anders dan de Big 5 in Afrika, maar voor ons was het net zo spannend. 

Allereerst naar de begraafplaats. Waar je ook komt, ik verbaas me erover hoeveel mensen er aanwezig zijn, ieder met zijn/haar eigen taak. Er kunnen bijvoorbeeld 4 mensen aan het werk zijn, die het werk doen wat bij ons in Nederland 1 persoon doet. 
Zo ook bij de begraafplaats. Voor de ingang zit er iemand, bij het betreden van de begraafplaats staan er ook diverse mannen en wat kinderen. Bagja vraagt voor ons na of men het graf van Plassaer weet. Een man kent de begraafplaats uit z'n hoofd en vooral als ik de foto van de nis laat zien, komt iedereen in beweging en lopen ze voor ons uit. De aanwijzing van tante Ellen klopt, wanneer je het kerkhof op komt, is het rechts in de hoek. Maar er lopen niet paden zoals wij gewend zijn. want de lopen tussen diverse graven door, waar de ruimte tussen zo krap is dat je het geen paadjes kan noemen. Maar binnen no time stonden we voor de nis, precies zoals op de foto. We zoeken naar de naam Plassaer, maar die konden we niet vinden. Wel precies de hoek die tante Ellen had gefotografeerd. Als we naar het onderste graf kijken, staat daar de naam Hercules. Hmmm, daar hebben we tante Ellen ook over horen praten toen ze het over de grote familie had. Laten we daar dan ook maar een foto van maken. Zelfs tijdens het foto's maken en rondom de nis lopend blijven de mannen en kinderen erbij. En omdat alles zo voorspoedig ging, stonden we binnen 20 minuten weer buiten de deur.

Daarna zijn we naar de watertoren gegaan. Bagja had al geinformeerd en vertelde dat deze er nog is. Alleen de kleur is wat veranderd, want ze hebben het opnieuw geverfd. Heel erg moeilijk was het niet te vinden, want de toren steekt boven alles uit, net zoals de moskee. 
We zijn even gestopt en hebben er rondgekeken. Het blijkt nog steeds onderdeel te zijn van het waterbedrijf. En daarnaast fungeert het ook als amateurradiostation. En de kleur is mooi, wit met blauw. En dit motief kwamen we nog geregeld in Tegal e.o. tegen. 

Na de zoektocht die redelijk spoedig verliep, besloten we om een kijkje te nemen bij het strand van Tegal. We vroegen ons al af of je daar kon zwemmen. Maar via de app vernamen we dat oom Nico en tante Syl destijds uit het water gehaald waren, omdat er mogelijke zeeslangen waren. Dus we hebben niet eens een poging gedaan :-)

Als je aankomt bij het strand, zie je vooral eerst de kraapmjes met eten en drinken. En daarachter zie je dan net de zee. Eerst hebben we aan het water gekeken. Op het water is er nog best veel beweging van de vissersbootjes. En omdat het een doordeweekse dag is en Tegal ook niet echt een toeristische trekpleister is, is het lekker rustig aan 'de boulevard'. Daarna was het natuurlijk tijd voor een kopi voor Mike en Bagja. En ik neem een jonge kokosnoot. Het is de eerste keer dat ik zo'n ding drink, maar erg lekker vind ik het nog niet. Ik twijfel of het aan mij ligt of dat die noot niet helemaal oké is. Ik besluit dat ik op een later moment nog eens een kokosnoot neem, om het te vergelijken. Daarnaast bestellen we pisang goreng. Niet voor Mike, maar voor Bagja en mij. Het valt me op dat veel lekker knisperig en niet met zo'n dikke melerige laag eromheen wordt gebakken, ook deze pisang. We zitten op een mooi plekje in de schaduw, uitzicht op zee, af en toe een bedelende vrouw, wat wil je nog meer. Echt even lekker buiten, echt vakantiegevoel. 

'And know?' vraagt Bagja. We besluiten om nog wat rond te rijden in Tegal om wat mooie plekken te bekijken. Op een gegeven moment stopten we bij een oud koloniaal gebouw. Hij parkeerde de auto zodat ik even uit kon stappen om foto's te maken. Het was iets lastiger dan hij in eerste instantie gedacht had, want alle hekken waren gesloten. voor het gebouw waren ook diverse kraampjes, waar hij informeerde naar de ingang. Een van de mannen liep met ons mee naar een deur om de omheining en begon te zwaaien naar een van de bwakers. Uiteindelijk ging de deur wel open en na wat zeuren mocht ik het terrein betreden, als ik aan de rand bleef, om foto's te maken. Vroeger kon je er wel rondom heen lopen, maar nu is er wat gedoe met de overheid, werd me verteld. Welke functies het gebouw allemaal heeft gehad, weten we niet. Maar tijdens de rest van de tijd op Java zijn we geregeld een foto of tekening van dit gebouw tegen gekomen.

De man die met ons mee was gelopen, vroeg aan ons of we een ander pand wilden zien. Want hij ging net op weg om zijn kind van school te halen. En dat schoolgebouw stamde ook uit de tijd van Nederlands-Indië. En het was niet zover er vandaag. Dus wij reden met de bus achter hem op de scooter aan en kwamen inderdaad al snel bij het schoolgebouw. Terwijl ik uitstapte om foto's te maken, had de man al de directeur en nog een andere dame opgehaald die heel blij en trots met ons mee liepen. Helaas konden ze geen Engels, maar aan hun gezicht te zien vonden ze het erg leuk dat er bezoek was. Na wat foto's te hebben gemaakt en rond te hebben gekeken wilden we weer gaan. Alleen waren we net iets te laat, want alle kinderen kregen ook net vrij. Horden met kinderen kwamen onze kant op om het schoolplein te verlaten. Natuurlijk was ik weer een attractie, dus daar stond ik, midden op het plein. Het was nog een uitdaging om het plein af te komen, want daar stonden dan weer de ouders met hun scooters. En erg gestroomlijnd loopt het dan niet...

Als afsluiter naar Rita Mall. Ondanks dat het pand er van buiten indrukwekkend uit ziet, is er binnen niet veel te zien en beleven. En daarnaast werden wij wel ontzettend veel bekeken, omdat ze hier echt geen toeristen gewend zijn. Dan nog maar even een kopi op het terras van J.Co, die volgens mij bij elke mall te vinden is in Indonesie.