Selamat datang...

Het is zover...

We hebben er een tijdje naar uitgekeken, maar op 22 juli was het zover. Onze reis naar Indonesie ging van start!

Om 7.00 uur stond oom Niko voor de deur om ons naar Schiphol te brengen. En omdat heel NL vakantie had en oom Niko de file bij Schiphol wist te omzeilen, stonden we ruim op tijd op Schiphol. 

We hebben met het boeken van de reis hulp gehad van een zelfstandig reisadviseur. Zij heeft op diverse fronten ons ondersteund bij het zo comfortabel mogelijk reizen. Dus bij het inchecken op Schiphol werden we direct verwezen naar de Service Assistence. Na heel even wachten, kwam een vriendelijke jongeman Mike ophalen met een rolstoel en daar gingen wel. Alle files aan toeristen voorbij. Mensen die vriendelijk doch dringend verzocht werden om ruimte te maken als ze dat niet wilden. En voor we het wisten waren we de douane voorbij en was het tijd voor een kopje koffie en een broodje. 

Ruim voor het boarden werden we opgehaald voor het laatste stukje naar de gate. Deze keer gingen we met de caddy. Bijzonder hoe mensen naar je kunnen kijken als je voorbij komt sjezen. Oke, het is erg fijn. Maar het liefst hadden wij ook gewoon dat hele stuk gelopen over Schiphol. 

Het nadeel dat je zo geholpen wordt, zowel op Schiphol als Jakarta, is dat je geen tijd krijgt om een goede foto van het vliegtuig te maken. :-)

Iets later dan gepland, maar om 12.45u gingen we de lucht in. De vlucht van 13 uur, ruim 12.200 km, ging erg goed. Gelukkig hadden we wel gekozen voor extra beenruimte, want achter mij had iemand dat ook wel kunnen gebruiken. 
Net in de lucht kwamen er al Indische geuren aan ons voorbij en niet veel later zaten we te lunchen. Mike koos nog even voor kip en aardappel. Ik ging lekker voor de rund met rijst, wat rendang bleek te zijn. 

We hoorden al meteen dat we rond twee uur voor aankomst ontbijt kregen. Dat werd uiteindelijk 1 uur voor aankomst. Maar dat betekende dat we om 01.00u Nederlandse tijd, 6.00u Indonesische tijd aan de rijst met opor kip zaten. Best een uitdaging als je net een uurtje of twee geslapen hebt. 

Aangekomen op Jakarta Soekarno-Hatta International Airport stond er al een vriendelijke dame op ons te wachten. En terwijl we dachten aan de drukte op Schiphol, werden we verbaasd over de rust op Jakarta. Het is een van de belangrijkste luchthavens van Indonesie. Maar op sommige plekken was er gewoon niemand. De mensen die we zagen, kwamen uit hetzelfde vliegtuig of ze kwamen mensen ophalen. 

Bij de douane moest ik ook onze retourtickets laten zien. En na een aantal vertwijfelde blikken en wat vragen aan collega's, kregen we uiteindelijk toch onze stempel en mochten we door. Pfff, bau kelek (stinkoksels) terwijl we nog niet eens buiten waren. 

Lopende door de stille hallen van JSHI Airport vroegen we ons af waar we onze chauffeur aan konden herkennen. Dit omdat er 3 reisorganisatienamen bekend waren bij ons. De assistence-dame vroeg ons of we opgehaald werden en wist ons naar de juiste plek te brengen. Een hele horde chauffeurs stonden klaar met een bordje en gelukkig stond daar op een bordje 'Suzanne Reep'. 

Onze chauffeur liep vooruit naar een plek waar we konden wachten. Hij zou de auto ophalen, omdat het voor Mike anders te ver was. Wachtend op een bankje keken we naar de diverse auto's die toeterend een plekje bemachtigden aan de rand van de weg, terwijl er een politieagent streng toezicht hield. Welke auto zou het zijn? Zou dit dan ook de chauffeur voor de hele week zijn of alleen voor de transfer naar Bandung? We zagen mooie nieuwe Toyota's van Garuda Airways voorbij komen, nog wat andere transferbusjes. En opeens kwam er een busje aangereden, waarbij ik zei: 'Als die het maar niet is...'. De agent werd gewenkt om een afzetting weg te halen, zodat er vlak voor ons geparkeerd kon worden. En onze chauffeur stapte uit... 

Terwijl hij de koffers inlaadde, werd de bagagekar al weggehaald door een trolleyboy en het enige wat wij hoefden te doen, was in het busje stappen. We werden verrast door een prachtig blauwe bekleding en een aroma van luchtverfrisser. Maar toen we eenmaal reden, kwamen we erachter dat het heerlijk zat, er zelfs supergoede wifi aan boord was en voldoende water wat we onbeperkt mogen pakken. En als we muziek willen luisteren, kunnen we dit via de Bluetooth speakers luisteren. 👌🏼

En niet onbelangrijk, de chauffeur Bagja rijdt als een van de beste. Hij heeft overzicht, voorziet wanneer een dwaas een idiote inhaalactie maakt (en dat zijn er veel) en heeft precies in de gaten waar de scooters om hem heen rijden. We zitten allebei erg op ons gemak bij hem in de auto. En dat was fijn, want het was nog een beste rit naar Bandung.

Normaal doe je er ruim twee uur over. Maar ze zijn een snelle treinverbinding aan het aanleggen, die schuinboven de autobaan komt. Dus is er enorm veel overlast en duurde de reis wat langer.

Halverwege zijn we even gestopt om een rokok en koppie. En ook even een sanitaire stop, waarbij ik meteen kennis maakte met de hurktoilet. Adoeh, ik weet dat je een Indo bent als je met je platte voeten kan blijven zitten als je hurkt. En ik weet nu ook waarom dat is... Niet alleen voor het onkruid wieden! Tjebok erbij, helemaal klaar. 

Het laatste stuk van de rit zijn we in slaap gevallen. We werden beide tegelijk wakker en keken rond. De hoge gebouwen, chaos en grauwe lucht van Jakarta waren ingewisseld voor een groener uitzicht van sawahs. Op een gegeven moment kwamen er weer meer gebouwen en toen we van de tolweg af gingen, reden we Bandung binnen. Selamat datang in Bandung, riep Bagja. En voor ons zagen we dat ook staan. 

We reden al snel op de weg waar ook ons hotel aan zit. Een lange straat met veel warungs (kleine winkeltjes) en eetkarren. De plekken waar wij waarschijnlijk niet iets gaan eten deze vakantie.

En heel veel auto's en scooters. Het gaat daar echt kris kros door elkaar heen. Wat wij in Nederlands als eenbaansweg gebruiken, is hier vaak een tweebaans, waarbij ook een derde auto ineens voorbij kan schieten. En er zijn geen gaten te vinden, want die worden opgevuld door de scooters. 

Het is verbazingwekkend wat we in korte tijd al op de weg hebben gezien. Kamikazen piloten op scooters, gepimpte  bestelbusjes met een vette spoiler, vrachtwagentjes die heel gaaf gespoten zijn. Hele gezinnen op één scooter, 6 dozen achterop een scooter. Tussen het bouwverkeer ineens een herder met schapen. Af en toe zie je iemand fietsen en dan denk je echt, doe niet zo gek! Het is jammer dat we beiden beroerd worden als we fotograferen vanuit een rijdende auto, want alleen dat is al een feestje om te zien. 

Veilig en wel zijn we aangekomen in ons hotel. Op internet had ik het hotel wel opgezocht. Alleen er zijn blijkbaar twee hotels met bijna dezelfde naam. Dus ons hotel heb ik online niet gezien. 

We werden verrast door een koloniale stijl beneden bij de receptie. Het is een hotel en tevens galerie. Er waren wel wat kleine trapjes, dus we hoopten dat we begane grond zaten. Maar er bleek ook een hoger gedeelte aan de achterkant te zitten, waar we met de lift naar 6 hoog gingen. 

Helaas is onze kamer niet in de koloniale stijl. Het is echt een standaard hotelkamer. Met gelukkig een prima bed met een stevig matras. Daar zitten we dan, midden in Bandung, geen idee wat ons te wachten staat de komende vier weken. Maar eerst even bijkomen van een flinke reis!