'Even op pad' op onze eerste volle dag

Selamat pagi, tijd voor een eerste volle dag in Indonesie! Lekker beginnend met het ontbijt. Keuze uit nasi, bami, kip, pancakes, toast en soto, dus direct al keuzestress :-)

Daarna waren we klaar om op stap te gaan, sightseeing Bandung. Gezien de afgelopen dagen vandaag maar eerst rustig beginnen. Bagja stond klaar op het afgesproken punt en de bus was al lekker koel. We vroegen aan Bagja of hij nog tips had voor vandaag. Hij had het al eerder benoemd, maar gaf wederom de Kawah Putih aan, de witte krater. Is is een kratermeer, niet ver van Bandung. Oke, laten we daar dan heen gaan! Hoe lang is het rijden? Ohh, zo'n twee uur... Oke, nou ja, dat doen we dan maar. 

We hebben geen spijt gehad. Want alleen al de twee uur erheen waren een feestje om mee te maken. Allereerst is het een beste klim. Bagja gaf al aan dat hij gekozen had voor deze auto omdat je ook genoeg power moet hebben om in de bergen te kunnen rijden. Nou, vandaag kon de auto zichzelf meteen bewijzen. Net zoals de andere dagen, want Bandung ligt tussen drie bergen in. 

Daarnaast zie je van alles. De groene sawahs waar je de mensen ziet werken met een seraung op, zo'n puntige hoed. Op de route die we nu reden zagen we ook paard met kar. Ook hierin zit verschil, nu was het namelijk een kar met twee wielen. Bagja vertelde dat richting Semarang de paardenkarren 4 wielen hebben. Verder zagen we natuurlijk ook veel scooters. En veel kinderen die net uit school kwamen. De een liep naar huis, de ander stapte op de bus. En we zagen ook een groep boyo's achterop een vrachtwagen staan. Bij het gas geven viel er ook nog eentje achterover en ze moesten er allemaal hard om lachen. Tsja, dat zien wij in Nederland allemaal nog niet gebeuren. 

Langs de weg waren ook veel aardbeien. Verschillende huizen waar veel grote potten met aardbeien stonden. En langs de weg werden ze natuurlijk verkocht. Terwijl je op andere wegen die helemaal niet tegen komt. Het is bijzonder hoe de verschillen al per berg zijn. 

Wat ook bijzonder was om te zien, waren de wegwerkzaamheden. Ze waren aan een kant de weg opnieuw aan het asfalteren. Staat er een man met pion, waar zij achter stonden. En naast ons kwamen steeds meer scooters staan. Leuk voor het tegenliggend verkeer, dat mocht rijden. Want op een gegeven moment kom je er dan bijna niet door. En dat op een bergweg!

De pion werd weggezet en wij mochten gaan rijden. Net voorbij de eerste vrachtwagen kwamen er diverse touringcars nog de bocht om vanuit de andere kant. Bagja blijft gelukkig dan rustig en parkeerde dan maar de auto op het nieuwe asfalt. En na nog een paar bussen en wat auto's konden we dan echt de weg omhoog vervolgen. 

De twee uur waren zo voorbij en wij reden het terrein van de Kawah Putih op. Nou ja, na het betalen van de entree, wat in verhouding best prijzig was met de rest van het leven in Bandung, mochten we nog 5 km klimmen met de auto. Af en toe kwam er met een rotgang een oranje busje voorbij gesjeesd. Bagja vertelde dat ze die 'Ontag Anting' noemen. Die noemen ze zo omdat ze slingerend over de weg gaan. En dat deden ze ook. Wij waren wederom met Bagja, die de hobbels en kuilen goed wist te omzeilen. 

Boven aan gekomen kregen we ook een mondkapje. Voor de lucht van het zwavel. Ik las later op internet dat je ook max. 15 minuten bij het kratermeer moet blijven, anders kan je misselijk worden of hoofdpijn krijgen. Op de plek zelf heb ik deze informatie helemaal niet gelezen. 
We hebben eerst maar afgewacht en uiteindelijk hebben we het mondkapje niet gebruikt. 

Om bij het kratermeer te komen, had Mike nog een uitdaging. Dat was een flinke trap aflopen. En Bagja vroeg al of hij de klapstoel mee moest nemen, die hij in overleg met de reisorganisatie achterin de auto onze hele reis mee vervoert. Mike had goede moed en heeft dit afgeslagen. En gelukkig is hij niet een half uurtje op de stoel gaan rusten bij het meer, dan was hij beroerder geworden dan dat hij zich nu voelde. 

Het heet de witte krater, maar het meer heeft een bijzondere kleur. Wat wittig, maar ook blauw. Met op de achtergrond dan de bergen. Erg bijzonder om te zien. Omdat het een toeristische trekpleister is, is het een uitdaging om een foto te maken zonder andere toeristen. Maar het is ons gelukt. 

Je bent ook wel zo weer uitgekeken, dus was het tijd om de trap op te gaan. En daarna hebben we Bagja gevraagd om op de weg naar beneden ergens te stoppen om wat te drinken en te lunchen. De grap is dat wij dachten dat we daar op het terrein wat gingen eten. Maar onze chauffeur reed eerst nog een paar dorpjes door om te stoppen bij een prachtig restaurant waar we heerlijk hebben geluncht.

Het is nog wel even wennen voor ons om een chauffeur bij je te hebben. Gaat hij dan ook eten of moet je hem dan wat aanbieden? Dat laatste hebben we gedaan en dat werd eerst wat ongemakkelijk, maar het werd toch in dank aangenomen. De foto van ons met het eten hebben wij nog niet. Die heeft Bagja gemaakt terwijl hij riep: “Smakelijk eten, selamat makan!”

Na de lunch was het tijd voor het laatste deel van de rit, waarbij het wederom weer een feestje was om rondom je heen te kijken. 

De avond zijn we in het hotel gebleven, ook al missen we wel een balkon o.i.d. Maar rond 18.00 uur wordt het donker in Bandung en dan lopen we niet graag op de weg langs het hotel. We wilden in het restaurant eten, alleen is het een drukke bedoeling vanwege trainingsdagen in het hotel. Het is net Van der Valk hier :-) Dus ook deze keer maar weer roomservice. Ondertussen hadden we nog even contact met mijn familie. Zo mooi dat je tegenwoordig WhatsApp hebt, waarmee je met iedereen contact kan houden. Morgen is het zover, dan gaan we bij tante Ellen in Lembang op visite!